משה לעמסטער, לחיים צו דײַן ווערן 70 יאָר יונג!

Moshe Lemster, a Toast to Your 70th Birthday!

משה לעמסטער, אויף אַ „לימוד‟קאָנפֿערענץ אין מאָלדאָווע, 2015
משה לעמסטער, אויף אַ „לימוד‟קאָנפֿערענץ אין מאָלדאָווע, 2015

פֿון דובֿ־בער קערלער

Published December 07, 2016, issue of December 28, 2016.

(די 4 טע זײַט פֿון 5)

אָט זענען די ערשטע דרײַ לידער, נאָך צאַפּלדיק־פֿרישע, פֿון זײַן פֿריש־פֿון־די־אייעלעך נײַער סעריע:

כ׳פֿיל אָן מײַנע רגעס

אין זאַמדזייגער,
וואָס ער מײַנע יאָרן ציילט אָפּ,
אַ זשמעניע זאַמד —
אויף נאָך אַ ביסל צו זײַן.
און עס שיט זיך דאָס זאַמד אַלץ גיכער אַראָפּ,
ווי אַ רעגנדל רגעס פֿון דעם וואָלקנדל — צײַט.
יעדער זעמדל פֿון מיר מיט אַ מאָל נעמט אַוועק
ווען אַ יאָר, ווען צוויי און ווען דרײַ…
דער פֿאַלן פֿון זאַמד באַוועגט מיך און וועקט
און מיר דאַכט זיך איך הער:
— זיך אײַל,
זיך אײַל,
זיך אײַל!

ווייס, אַז אַ רגע איז ניט אַזוי ווייניק,
מע קאָן זי צעציִען אין לענג און אין ברייט…
פֿיל איך אָן מײַנע רגעס מיט ליבע און ווייטיק,
מיט וויכטיקע ווערטן, מיט ליכטיקער פֿרייד…

אין זאַמדזייגער,
וואָס ער מײַנע יאָרן ציילט אָפּ,
אַ זשמעניע זאַמד —
אויף נאָך אַ ביסל צו זײַן.
ווי שנייעלעך ווײַסע פֿאַלן זעמדלעך אַראָפּ
פֿולע מיט לעבן,
מיט גײַסט
און מיט שײַן.

די אומשטערבלעכע

ווען דער מענטש איז אומשטערבלעך
און קיין מאָל אַלט ניט געוואָרן,
וואָלט ער ניט געדאַרפֿט קיין באַשעפֿער,
אויף צו בעטן בײַ אים
לאַנגע יאָרן.

און אפֿשר באַהאַלטן, צווישן שטערן־וועלטן,
לעבן פֿון לאַנג שוין אומשטערבלעכע לײַט?
זיי לעבן און בליִען און קיין מאָל ניט וועלקן,
און גאָר ניט געהערט וועגן לויף פֿון דער צײַט?

אויף אַנדערע קאָסמישע וועגן זיי טרעטן
ווילן ניט וואַפֿן זיך אונדז אין די אויגן —
זיי, די אומשטערבלעכע מענטשן־געטער,
וואָס דאַרפֿן קיין גאָט ניט
איבער זיך
ערגעץ אויבן….