אַמאָליקע יאָרן, ווען מיר זענען געווען פֿיל־פֿיל ייִנגער, פֿלעג מען אין דער עפֿנטלעכער געזעלשאַפֿט אָפּמערקן אַ יובֿל פֿון אַ ייִדישן שרײַבער, אַ דיכטער, אַ פֿאַרדינסטפֿולן זשורנאַליסט, אַ באַקאַנטן פֿאָרשער, אָדער אַ דערציִער. אָבער הײנטיקע צײַטן, ווען ייִדישע שרײַבער און דיכטער זענען שיִער ניט געוואָרן מער ווי „אחד בעיר ושנים במדינה” און ווען כּמעט יעדער אייערנעכטיקער „צוציק” איז ווייניקסטן אַ בן־חמישים צי אַ בן־שישים, קומען אָן און פֿאַרגייען ס׳רובֿ פון די פּריוואַטע יובֿל־פֿײַערונגען כּמעט אין גאַנצן אָן אַ וועלכן־ניט־איז געזעלשאַפֿטלעכן אַפּקלאַנג.
די וואָך, דעם 5טן דעצעמבער, איז דער ייִדישער פּאָעט און עסיייִסט משה לעמסטער טאַקע געוואָרן אַ בן־שבֿעים.
לויט די הײַנטיקע השׂגות איז זיבעציק שוין מער ניט אַזוי אַלט ווי מיט אַ דור־צוויי צוריק, שוין אָפּגערעדט פֿון דעם היפּש־דערווײַטערטן עבֿר פֿון אונדזערע פֿאַרצײַטיקע חכמים, ווען מע האָט געהאַלטן אַז „בן־שישים — לזקנה” און „בן־שבֿעים — לשיבֿה”. עס איז אָבער דאָך אַ דערהויבענער שעת־כּשר האַרציק צו באַגריסן משה לעמסטער מיט זײַן יובֿל און צו ווינטשן אים געזונט, פֿרייד און נחת! און די אַלע גוטע זאַכן זאָלן ביי אים ווײַטער אויף לאַנגע יאָרן זײַן געבענטשט און געפּאָרט מיט זײַן חנעוודיקער און ליריש־דערפֿינדערישער שעפֿערישקײט!
דער נאָמען לעמסטער, און דווקא ווי „מישע לעמסטער”, האָט צוגעצויגן מײַן אויפֿמערק נאָך אין די 1980ער, ווען זײַנע לידער און אַרטיקלען האָבן אָנגעהויבן זיך צו באַווײַזן אין די „יוגנט”־נומערן פֿונעם אָמאָליקן חודש־זשורנאַל „סאָוועטיש היימלאַנד”.
אָבער מײַן סאַמע ערשטע באַקאַנטשאַפֿט מיט משהן איז פֿאָרגעקומען אין איינעם אַן אָוונט אין 1996 אויף אַ ליטעראַרישן אָוונט אין „בית־לייוויק” אין תּל־אָבֿיבֿ. דאָרט צווישן אַנדערע האָב איך געטראָפֿן אַ צעשטראַלטן אַבֿרהם קאַרפּינאָוויטש ע״ה. צעשטראַלט איז ער געווען דערפֿאַר ווײַל ער האָט ערשט אַראָפּגעבראַכט פֿון דער דרוקערײַ די סאַמע ערשטע דרײַ עקזעמפּלאַרן פֿון משהס ערשטן בוך לידער, „אַ ייִדישער רעגן”. קאַרפּינאָוויטש איז טאַקע געווען דער אַרויסגעבער פֿון יענעם בוך. ס׳הייסט נאָמינאַל איז דאָס אַרויס אין „פּרץ־פֿאַרלאַג” (וואָס האָט נאָך דאַן ווי־ניט־איז געזשיפּעט), אָבער הלכה־למעשׂה איז דאָס אַרויס נאָר אַ דאַנק קאַרפּינאָוויטשעס באַגײַסטערטער איניציאַטיוו, צום טייל אויך מיט זײַן אייגענער פֿינאַנציעלער שטיצע.
צוריק פֿון תּל־אָבֿיבֿ קיין ירושלים בין איך שוין יענע נאַכט געפֿאָרן מיט איינעם פֿון די סאַמע ערשטע עקזעמפּלאַרן פֿון משה לעמסטערס ערשטן בוך און זיך גלײַך באַקענט מיט זײַנע טאַלאַנטירטע און חנעוודיקע אייגנאַרטיקע שאַפֿונגען.
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.